கருப்பு

இந்த இரவிற்கு தனிப்பெயர் இருந்தது
பெயருக்கேற்ற அழகு
அட்டைக்கரி நிறம்
அள்ள அள்ள அன்பை
தொப்பை நிறைய வைத்திருந்தது
மெல்லிய இசையையும்
கசிந்து கொண்டிருந்தது
கதவுகளைத் தாண்டி
தூங்கும் ஒவ்வொருவரையும்
எழுப்ப முயன்றுகொண்டிருந்தது
சிலர் எழுந்தனர்
கழிவறை சென்றனர்
சிலர் எழவில்லை
அவர்களுக்கு இரவின்
கரிநிறம் பிடிப்பதில்லை
சிலர் கனவுக்குள் பகலை
வரைந்து கொண்டிருந்தனர்
ஒருவன் மட்டும் இப்படி
அல்லாடிக் கொண்டிருந்த
இரவின் ஓட்டத்தை
ரசித்துக்கொண்டிருந்தான்
மூச்சிரைத்தபடி இவனிடம்
கேட்டது
என்னை இப்படி குறுகுறுவென பார்க்காதே!!
நான் வெட்கி பகலாகிவிடுவேன்..
நீ என்னவானாலும் ஆகிப்போ,
ஆனால் நீதான் அன்றொரு நாள்
என் கண்ணீரை வரவழைத்தாய்
முதன்முதல் அழுதேன்!!
உன் கருப்பு நிர்வாணம்
எனக்கான கனத்த ஆடை....

நினை

மதிய வெயில் மண்டையை பிளந்தது
வட துருவத்தை நினைத்துக்கொண்டேன்
நாக்கு வறண்டு போனது
மீனை நினைத்துக்கொண்டேன்
தலை சுற்றியது
திருவிழா என்னுள் வந்தது
கண் இருட்டியது
வானத்தை வாங்கிக்கொண்டேன்
நினைவு தப்பித்தது
தொட்டில் பிள்ளை ஆகிக்கொண்டேன்
இதயம் நின்று கொள்ளவா எனக்கேட்டது
இரு,
அம்மாவை நினைத்துக்கொள்கிறேன்

உதிர்

உதிர்த்துப்போடு என்றான்
எதற்கு என்றேன்
அப்போது தான் உன்னை நீ
உணர முடியும்
சரி, உதிர்த்தேன்
என்னுள் இருந்த குழந்தை
உதிர்ந்தது
ஒரு ஆடவன் உதிர்ந்தான்
பெண் உதிர்ந்தாள்
அடுத்து என்ன...
மாணவன்
பணியாளன்
பொதுப்பணித்துறை அதிகாரி
அப்பா
தாத்தா

முடிந்ததா என கேட்டான்
ஆம், முடிந்தது
இப்போது நீ யார் என்றான்
உன் சீடன் என்றேன்
அதையும் உதிர்த்துப்போடு என்றான்

உதிர்த்தேன்

இப்போது நீ யார் என்றான்
நீ என்றேன்

நீயாக்கப்பட்ட நான்

நான் எதுவாக ஆகக்கூடாது
என நினைத்தீர்களா
அதுவாகவே ஆனேன்..

நான் எதுவாக ஆகக்கூடாது
என நினைத்தேனோ
அதுவாகவே ஆனேன்..

நொடி

ஒரு நாள் மன்னிப்பு கேட்பீர்கள்
அந்த நாளில்
நான் என்னையே உரித்துப்போட்டிருப்பேன்
என்னை பிய்த்து பிய்த்து
தோண்டி தெரிந்து கொள்வீர்கள்
அங்கொரு நாள்
உங்களை மன்னித்திருந்தேன்
இன்னொரு நாள்
உங்களுக்கு உதவியிருந்தேன்
மற்றுமொரு காலையில்
குட் மார்னிங் சொல்லியிருந்தேன்
ஏகாந்த மாலையில்
கண்ணிழந்த உங்களுக்கு
கைபிடித்து பூ இதழ்
காண்பித்தேன்
ஒரு நாள் பத்து மணி
பசித்திருந்தீர்கள்
நான் உணவிட்டிருந்தேன்
தேடிவிட்டீர்களா, அந்த நொடியை?
நீங்கள் என்னை உடைத்துப்போட்ட
அந்த மரண நொடியை?
இருந்தாலும் அந்த கேள்வியை
கேட்டிருக்க வேண்டாம்