ரூமி

ரூமியிடம் கடன் கேட்டேன்
காதல் தரமாட்டேனென்றான்
மது கேட்டேன்
தீர்ந்து நூற்றாண்டுகள் ஆனதென்றான்
என்னதான் உண்டு
ஒன்றுமில்லை
என் கவிதைகள் உண்டு
அதைக்கொண்டு என் நாவைத்
தடவினேன்
கவிதைகள் புரண்டன
கவிப்புத்தகங்கள் திரண்டுழுந்தன
மொத்தமாய் விற்றுப்போயிற்று
ரூமி இமயமதிற சிரித்தான்
என் கவி உன் நாவில்
ஏறினால்
ஏன் இவ்வளவு பழுப்பேறியுள்ளது
ஒன்றிலும் காதலும் இல்லை
மதுவும் இல்லை
விசுக் விசுக்கென
நின்று நின்று ஓடும்
ஓணான் போல உள்ளதென்றான்
உன் கவிதைகளின் 
இண்டுகளில் சந்தம் சேர்த்தேனென்றேன்
அமைதி நிரப்ப முடியாத உன்னால்
சந்தம் தான் நிரப்ப முடியும்
இரைச்சலோடே இருந்துகொள்
இறந்தபின்னும் சந்தம்
உன்னை அழுத்தாமலிருந்தால்
சரி