குப்பை

நான் எழுதிய அத்தனை
கவிதைகளும் சிறகடித்து
பறந்தன
ஒரு கவிதை மட்டும்
முடமாகி நின்றது
தினப்பொழுதெங்கும்
நாக்கை தொங்கப்போட்டுக்கொண்டு
நாயாய் சேவகம் செய்தது
சில நாட்கள் சுகம் தான்
பின் பாரமானது
உனக்கு சிறகமைக்கிறேன் என
சொற்களை பிடுங்கி
மாற்றி அமைத்தேன்
நாய் பூனையானதே தவிர
சிறகுகள் வரவில்லை
இருக்கும் சொற்கள் தான் பிரச்சினை
ஒவ்வொன்றாக கழட்டி
குப்பைதொட்டியில் போட்டேன்
கடைசி சொல்
தூக்கி எரிய மனமில்லை
நீதான் இந்தக்கவிதையின் கனம்
உன்னைக்கொண்டு தான்
நான் விரித்தேன்
நீ மட்டும் ஒத்துழை
நான் தூக்கி எரியப்போவதில்லை
ஆனால் அது நீண்ட கால
சொல் நண்பர்களை
விட்டிருக்க முடியாமல்
கைநழுவி குப்பைக்குள்
விழுந்தது
வெறும் வெளி இப்போது
என் கண்ணில் மழை
யுகத்தின் ஏகாதிபத்திய
கவிதை பிறந்தது
அதுவே அனைத்தையும்
ஆண்டது