வாழ்வை வாழ்ந்துகொண்டே
இருக்கிறேன்
அதற்கும் வேறு வேலை
இருப்பதாக தெரியவில்லை

சேரலாம்
சேராமலிருந்தால்

தலைப்பும் நானும்

என் குழுவில்
இப்போது யாருமில்லை
தலைப்பும் நானும்
அதன் அமைதியும்
மட்டும் தான்

கவிதை ஆவதில்லை

மூளை கவிதை எழுதினால்
இலக்கணம் அதிகம் ஆகிறது
இதயம் கவிதை எழுதினால்
சோகம் அதிகம் ஆகிறது
மூலாதாரங்கள் கவிதை எழுதினால்
காரம் அதிகம் ஆகிறது
எது எழுதினாலும்
கவிதை ஆவதில்லை

உப்புசம்

கவிதைகளின் இருண்ட துளை
எப்போதும் காலியாகத்தான் இருக்கும்
ஆனால் கவிகள் எப்போதும்
நிறைந்திருக்கிறார்கள்
உப்புசம் அதிகம் ஆகிறது

தாத்தா பாட்டி கதைகள்
இல்லா வாழ்க்கை
ஒன்றும் பிழையில்லை
பிழைத்திருப்பீர்கள்

எந்த சொல்லும்
இல்லாத ஒரு
கவிதை எழுத நினைக்கிறேன்
சொல் கவிதை
எழுதிய நேரங்கள் போக
பிறகெப்போதும் நான்
வாழ்ந்த வாழ்க்கை
அந்த சொல்லில்லா
கவிதைகள் தானாம்
முன்பே சொல்லியிருக்கலாம்

என்னுடைய எந்தக்கவிதை
கதைகள் எழுத வைக்கும்?
இது இல்லை என்று தெரிகிறது

கடவுளுக்கும் எனக்கும்
ஒரே ஒரு வித்தியாசம் தான்
அவனுக்கு வாழ கொடுத்துவைக்கவில்லை
எனக்கு வைத்திருக்கிறது

எது

நிலா இல்லாவிட்டாலும்
கவிதைகள் இருந்திருக்கும்
ரோஜா இல்லாவிட்டாலும்
இருந்திருக்கும்
நாம் இல்லாவிட்டாலும்
இருந்திருக்கும்
எது இருப்பதனால்
அது இருக்கிறது?

நாளைக்கான இரை

எழுதித்தான் சொல்ல வேண்டும்
என்பதில்லை
புறாக்களின் கூடுகளில்
எச்சங்கள் தாண்டி
அவை இரவில் சிந்தும்
சிறுதுளி கண்ணீரில்
நாளைக்கான இரை
கிடைக்கும் என்ற
நம்பிக்கை

கேட்டுக்கொள்கிறேன்
நீங்கள்
கேட்காததால்

நகுலனைப்போல
நானிருந்திருக்கிறேன்
நானிப்படி இருந்திருப்பேன்
என தெரிந்திருந்தால்
அவர் இன்னும்
சில நாள்
இருந்திருப்பார்

பூங்காவின் அழகிய
பூக்களில் தான்
எத்தனை வன்முறை!
என்னையும் அவளையும்
அவரையும் அதையும்
ஒரு சேர
முகர்ந்துகொண்டே
இருக்கிறது

சரி என்பதில்
தான்
தவறும் இருந்தது

எல்லா நாளும்
நல்ல நாள்தான்
ஆனால்
நேற்று ஏன்
அப்படி ஆனது?

என்ன செய்தேன்
என்பதில் எந்த
குழப்பமும் இல்லை
ஏன் என்பதில் தான்
அடங்கிப்போய்
கிடக்கிறது

உனைப்பிரிந்ததில் எனக்குத்தான்
உயிர் அழுத்தம்
எனைப்பிரிந்ததில் யாருக்குமே
அழுத்தமில்லை
அந்த இயற்கைக்கும்!!

ஏற்றுக்கொள்ளும் தூரத்தில்
தான் இருந்தாய்
ஆனாலும் ஏற்றுக்கொண்டால்
நான் மனிதனல்லவா?
அதுவல்லவே நான்

நாளைக்குள் நானும்
நேற்றைக்குள் நீயும்
இருந்ததில் தான்
பிளவு இருக்கிறது

எதிர்காற்றில் ஒரு நாள்
நான் இழந்தேன்
தேடியதில்
நீ தான்
கிடைத்தாய்

நான்
நீ
மறுமுறையும்
நான்
என்ன செய்தால்
நீ?

இயற்கை

இயற்கை பிறழ்ந்தபோது தான்
நான் பிறந்தேன்
நான் தெளிவாகத்தான் இருக்கிறேன்
பிறழ்ந்த இயற்கை தான்
பிறழ்ந்துகொண்டே இருக்கிறது
ஆனாலும் என் தாய் இயற்கையை
நன்றாகவே புரிந்துகொள்கிறேன்

நீ கவிதை

நான் கவிதைகள்
எழுதி நீயானேன்
நீ கவிதைகள்
எழுதும்போது 
நான் நானாகவே
இல்லை

நானாக நான்

அனைவராகவும் நான்
இருக்கும்போது தான்
நானாக நான்
இல்லாததை மறந்தேன்

இயல்பின் இயற்கை

வரண்ட தாள்கள்
இயல்பின் இயற்கை
இருப்பதே இல்லை
தாள் சில நேரம்
சருகாகிக் கிடக்கிறது
காற்று நகர்ந்தாலே
உடைந்து போகிறது
இவையெல்லாம்
என் கவிதைகள்
என்றால்
நம்பவா போகிறீர்கள்?

கவிப்பொருள்

பேச விட்டிருந்தால்
பேசித்தான் இருப்பான்
பேசுபொருளாக அவர்கள்
இருப்பதால் இவனுக்கு
கவிப்பொருள் தான்
சரிப்பட்டு வருகிறது
அது பேசினால்
பேசுபொருளெல்லாம்
என்னவாகும் என்பதில்
கவிதைக்கு ஒரு
பொருட்டும் இல்லை

நாற்பத்தி ஐந்து

என் மீது நாற்பத்தி ஐந்து
கிலோ எடை
அதன் மீது
மொத்த பிரபஞ்சமே
எடையாக இருந்தது
பிரபஞ்சம் இலேசாகத்தான் இருக்கிறது
நாற்பத்தி ஐந்து தான்
பஞ்சாகவே இருந்தாலும்
கனக்கிறது

ஒளி கக்கும் மிருகம்

எழுத்தாள நண்பர்களிடம்
கவிதைகள் கொடுப்பதில்லை
ஆப்பிரிக்காவில்
தங்கம் புதைந்திருக்கும்
போது பக்கத்தில் இருக்கும்
கருங்கல் தங்கத்தை
ஒளி கக்கும் மிருகமாகத்தான்
பார்த்திருக்கும்

எந்தக்கவிதை

தமிழ்க்கவிதை எழுதினால்
ஆங்கிலக்கவிதை தோள் மீதேறும்
ஸ்பானியக்கவிதை எழுதினால்
ஜப்பானியக்கவிதை தோள் மீதேறும்
எந்தக்கவிதை எழுதினால்
நானே தோள் மீதேறுவேன்!!

வக்காலத்து

எந்தவொரு கவிதையிலும்
ஒரே கேள்வி
இதெல்லாம் கவிதையா
கவிதை ஒவ்வொரு
முறையும்
வக்காலத்து வாங்கும்
நான் அதுவல்ல எனில்
நீயும் அதுவல்ல எனும்

தீர்ப்பு

அந்த பஞ்சாயத்தில்
சரியாகத்தான் பேசினேன்
அனைவரும் ஆமோதித்தனர்
ஆனாலும்
தீர்ப்பு எனக்கெதிராக!
அடுத்த முறை
அமைதியாக இருந்து
வாதாடினேன்
ஒரு வார்த்தையும் இல்லாமல்
அப்போதும்
தீர்ப்பு எனக்கெதிராக!
இன்னொருமுறை
நீதிபதியே எனக்காக
ஆனாலும்
தீர்ப்பு எனக்கெதிராக!
என் தீர்ப்பை
ஒவ்வொரு முறையும்
நானே எழுதி இருக்கிறேன்

புனைப்பெயர்

என் கவிதைகளுக்கு
நான் தான் பெயரிட்டிருக்கிறேன்
எனக்கு மட்டும்
நான் பெயரிடவில்லை
இதனால் நானே
ஒரு கவிதையென்றும்
பொருள்படாது
எனக்கு நானே
பெயரிட்டிருந்தால்
புனைப்பெயர் தேடி
ஓடியிருக்க மாட்டேன்

ஒர் இரவில் என் கவிதை

ஒர் இரவில்
என் கவிதை அனைத்தும்
கடலில் மிதந்தது
ஒரு கவிதை மட்டும்
சுவாசத்தை ஒவ்வொரு
மிடறாக உமிழ்ந்தது
அது ஒன்றில் தான்
நிலா அழகாய்
வர்ணிக்கப்பட்டிருந்தது
மற்ற கவிதைகளில்
எல்லாம்
மனித மனங்களின்
எச்சம் தான்
கடும் கனம்

நானே

எங்கு சென்றாலும்
நானே இருப்பதில்
எனக்கு மகிழ்ச்சி
முடிவிலும் நான் மட்டுமே
இருப்பது தான்
வருத்தம்

கல்லும் கலையும்

ஒரே ஒரு குறைதான்
எந்த ஓவியத்திற்கும்
எந்த சிலைக்கும்
வேர்ப்பதில்லை
அங்கு இருப்பதெல்லாம்
கல்லும் கலையும்
வேலையை பார்த்துக்கொண்டு
இருந்துகொள்ளலாம்

சிறு விதை

எப்படியாவது மீட்டுவிடுங்கள்
உங்களுக்கு ஒரு பெரும்கவி கிடைப்பான்
அல்லது
ஒரு மாபெரும் ஞானி
அல்லது
அறம் தோய்ந்த அரசியல்வாதி
அல்லது
அன்பே உருவான தாய்
சரி உங்களுக்கும் வேண்டாம்
எனக்கும் வேண்டாம்
ஒரு சிறு விதையாவது

எண்பது

ஒவ்வொரு சொல்லிலும்
ஒரு வருடம்
வசிக்கிறேன்
அப்படியானால்
பல மில்லியன் வருடங்கள்
ஆனால் எண்பதில்
இறந்தேன்
எண்பதில் எண்பதும்
என் என்பதுதான்
அடர்த்தி போல

சிலை

இங்கு தான் இருக்கிறேன்
இன்று இங்கு தான் இருக்கிறேன்
நேற்றும் இருந்திருக்கலாம்
நாளை இல்லாமலிருக்கலாம்
எப்போதும் ஓரிடத்தில்
ஒர் மனதில்
இருப்பது எப்படி
இந்த சிலைகளுக்கு
வாய்க்கிறது!!!

அவனின் ஒளி

நான் தேடிக்கொண்டிருந்த ஒளி
இன்று இப்போது என் முன்னே
சிலை போல நின்றது
அதனின் கைப்பிடியில் தான்
என் வாழ்வின் முதல் ஒளி
அதனுள் என் முப்பாட்டனும்
அவனின் ஒளியும்
சுவாசித்தது
என் ஒளி அவர்களிடம்
கடன் வாங்கி வந்தது
அவர்கள் கேட்கும்போது
கொடுத்தாக வேண்டும்
கேட்கக்கூடாதென
என்றும் எரியும்
சூரியன் கட்டளையிட்டான்

நான் கவிதை

நீ நீயாகவே இரு
நான் கவிஞனாகவே இருக்கிறேன்
இல்லாவிட்டால்
நீ நானாகி விடுகிறேன்
நான் யாராகிவிடுகிறேன்
என்பதில் குழம்பி
இன்னுமொரு கவிதை
எழுதுகிறேன்

வெளியே

கவிதைகளுக்குள்ளேயே என்னை இருக்க விடுங்கள்
வெளியே வந்தால் சகமனிதனாகவே இருக்கிறேன்

ஓரிலை

காட்டு வழியில் அவள்
தனித்தென்னை காட்டு மரத்தின்
நடுவே சேர்த்தனைக்கிறாள்
உச்சாணி மரக்கிளையில்
தொட்டனைத்து ஏறியது எங்கள் கிளர்ச்சி
கீழ் இறங்கியதும் அவள் ஓரிலையானாள்
என்னை வேராகச்சொன்னாள்
அவளைப்பார்த்துக்கொண்டே இருக்கும்
மண் படர்ந்த வேரானேன்
வருடங்கள் அலைந்தோடியது
கிழடு தட்டிய வேரானேன்
இளங்காற்று அசைத்ததில்
அவள் கால் இடறி
என் மேல் தான் விழுகிறாள்
வயது தட்டவில்லை
அதே கிளர்ச்சி
இதயம் தான் இல்லை

இசை

உடையும் பொழுதெல்லாம்
என் மேல் அவனின் இசையை கவிழ்த்துக்கொள்கிறேன்
அவனுக்கும் வேறு வேலையில்லை
எச்சில் இலையை கிருஸ்துவாக்குகிறான்
இன்னொரு இசை வந்தென்னை
பிரித்துச்செல்கிறது

சிதை

சிதைந்ததில் இருந்து தான் பிறந்தேன்
உருவாகிக்கொண்டு இருக்கும்பொழுதில் தான் இறந்துவிட்டேன்
என்னைத்தொகுத்தால் நான் இறக்கிறேன்
உடைத்தால் பிறக்கிறேன்
சேர்க்கும் விசையில்
யார் இருப்பார்?
யார் இருந்தாலும்
அதில் நான் இருப்பதாய் இல்லை

சாமி

ஒவ்வொரு கடவுளிடமும் 
ஒவ்வொரு வார்த்தையை 
காணிக்கை ஆக்குவது என் வழக்கம் 
நிறைய கோவில்கள் 
நிறைய சாமிகள் 
எல்லா வார்த்தைகளும் 
இப்போது சாமிகளின் வயிற்றில் 
கடைசி ஒரு வார்த்தை தான் இருந்தது 
எந்த சாமியும் மிச்சமில்லை 
எனக்கே காணிக்கை ஆக்கினேன் 
அனைத்து சாமிகளும் 
அத்தனை வார்த்தைகளையும் 
என் காலடியில் கொட்டினர் 
நான் சாமியானேன்

கூன்

கனமாய் இருந்தது 
நான் பேசிய ஒரு வார்த்தை 
இருவத்தியெட்டாம் வயதில் 
பேசினேன் 
இப்போது எண்பத்து ஒன்பது வயது 
ஆகிறது 
அந்த வார்த்தை பேசி இருக்க வேண்டாம் 
அது முதுகில் உட்கார்ந்து உட்கார்ந்து 
கூன் விழுந்ததுதான் மிச்சம் 

வார்த்தை இல்லை

நான் பிறந்தேன் 
அதிகம் பேசுவேன் 
என்றாள் பெற்றவள் 
பிறந்தபோது 
எவ்வளவு பேசினேன் என்றேன் 
அப்போது அழுதாய் 
வார்த்தை இல்லையென்ற 
அழுகை இல்லை 
இனி எவ்வளவு பேசி 
வாழ்வை வாழ வேண்டும் 
என்று அழுததாக 
அந்த அமைதித்தாய் 
சொன்னாள் 

நாக்கு

எப்படியும் பேசுவாள் 
என்று நானிருந்தேன் 
நான் பேசுவேன் 
என்று அவளிருந்தாள்
நடுவில் இருந்த அமைதி 
உயர் ரத்த அழுத்தத்தில் 
எங்களின் நாக்குகள்
வழியே இதயத்தில் 
இறங்கிக்கொண்டிருந்தது

மூக்கு நுனி

அடங்கிப்போன ஒவ்வொருவருக்கும் 
பேசும் ஆசை வந்தது 
மண் பிளந்தது 
நனைந்த சாம்பல் புகை கிளப்பியது 
தொண்டை செருமிக்கொண்டன 
அடங்கியவை இப்படி பேசின
இப்போதாவது குறையுங்கள்
நீங்கள் பேசும் பேச்செல்லாம் 
எங்களின் அமைதியை 
நோக்கி வருகின்றன 
நாங்கள் அமைதி இழந்தால் 
உங்களுக்கு வாரிசுகள் அமையாது 
அப்படியே அமைந்தாலும் அது 
பேரிரைச்சலோடு பிறக்கும் 
குறைவாக பேசுங்கள்
உங்கள் காலடி மண்ணில் இருக்கும் 
எங்களின் மூக்கு நுனி 
உங்களை எப்போதும் பாராட்டும்

அமைதி

குழந்தைக்கென ஒரு மொழி 
புலவனுக்கென ஒரு மொழி 
காதலுக்கென ஒரு மொழி 
அழுகைக்கென ஒரு மொழி 
பேசுபவனுக்கு ஒரே மொழி 
அமைதி

இன்னுமொரு புதிய நிலா

 ஒரு நாள் 
பூமியின் அத்தனை
மனிதரிடமிருந்தும் 
குரல்வளை பிடுங்கப்பட்டது 
ரோஜாக்கள் புதிதாய் பிறந்தன 
இன்னுமொரு புதிய நிலா தோன்றியது 
அலைகள் ஆலோலம் பாடின 
கிளிக்கூட்டம் வெட்டவெளியில் காதல் புரிந்தன
தாள்கள் எல்லாம் புதிய உலகை நோக்கின 
கவி என்று சொன்ன ஒவ்வொருவரும் 
கவிதைகள் எழுதுவதை மறந்தனர் 
இலக்கியம் செழித்து வளர்ந்தது

அவள்

பேசிக்கொண்டிருந்தால் போதும் 
இப்படியே இருந்துவிடுவேன் என்றாள் 
பேசாமல் இருந்தால்
கொன்றுவிடுவேன் என்றாள் 
உயிர்த்திருப்பதற்காக 
பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன் 
அவள் இறந்த பின்னரும் 

ஈரம்

 பேசுதலின் நடுவே 
அவ்வப்போது அமைதி 
வந்து செல்லும் 
அமைதிக்கு பின் 
சொல்லும் செல்லும் 
கேட்டுக்கொண்டிருந்த காதுகள் 
அமைதியை நோக்கிச் செல்லும்
இதயங்கள் மட்டும் அங்கேயே 
அணைத்துக்கொண்டு 
மெழுகுவர்த்தியுடன் காத்துக்கொண்டிருக்கும் 
காத்துக்கொண்டிருப்பது 
அமைதிக்கல்ல 
சொல்லுக்கும் அல்ல 
வறண்ட காற்றுக்குள் 
கொஞ்சம் ஈரம் புக

விதி

கைகோர்த்துக்கொண்டே நடந்த 
கடற்கரையில் 
நீயும் நானும் 
பிறகென்ன 
மண் அதன் வேலையையும் 
அலை அதன் வேலையையும் 
காற்று அதன் வேலையையும்
பார்த்தது 
ஆனால் கவிக்கு தான் 
வேறெந்த வேலையும் இல்லை 
கவிதைகள் எழுதித் தள்ளிவிட்டான் 
ஆனாலும் அலைக்கு 
கோபமில்லை
அதற்கு செயல்படுவது தான் விதி 

ற

எங்கோ
எப்படியோ 
இருந்திருக்க வேண்டியவன் நான் 
இப்போது 
எப்படியோ 
இருக்கிறேன்
இருந்திருக்கலாம் 
ரு எப்போதாவது ற வாக மாறும் 
காத்திருப்போம்

கவி வாழ்க்கை

நிறுத்தமில்லா பேருந்துகளில்
இருக்கும் பெட்ரோலென
கவி வாழ்க்கை
எரிந்துகொண்டேதானிருக்கும்
சேருமிடத்தில் ஓட்டுனருக்குத்தான்
புன்முறுவலும் கைகுலுக்கல்களும்
எரிந்த புகை
செவ்வானத்தில் இன்னொரு
கவி தேடி
செல்லும்

ஏப்பம்

கவிப்பெண்ணொருத்தி
எனக்காக கவிதை
சமைத்தாள்
சாப்பிட்டுவிட்டு
ஏப்பம் விட்டதில்
பல அமைதிகள்
விழுந்துகிடந்தன

மதிப்பு

கவிதை விற்பதில் சலனமுண்டு
யார் வாங்குவார்
வாங்கினால் மதிப்புண்டா
வான் கோவின்
உருளைக்கு உண்டான
மதிப்பு என் கவிதைக்கு இல்லை
வாங்கவேயில்லை
விற்றால்தானே
பின் தான் தெரிந்தது
நான் கவியில்லையென்று

கவி-பசி

எந்தக்கவிதையும்
ஆரம்பத்தில்
கிளர்ச்சி
மத்தியில்
குழப்பம்
முடிவில்
சன்னதம்
கவிக்கு
பசி

காற்றில்லாப் பை

சுவாசம் எனக்கென்றாள்
நான் எனக்கென்றேன்
தத்தெடுக்கவா என்றாள்
முடியாது, 
நொடிக்கொருதரம்
அது உள் சென்று
சூல் கொள்ளும்
பின் வருமொன்று
பிள்ளைகளோடு வரும்
அதில் எதை தத்தெடுப்பாய்?
அது தாயுடனே வரும்
அதை தத்தெடுக்கிறேன்
அந்த ஆதிசுவாசம்
எனக்கு வேண்டுமென்ற என் காதலி
இரண்டாண்டு காலம்
சுவாசத்தை உறிஞ்சிக்கொண்டிருந்தாள்
காற்றில்லாப் பையில்
காதல் அடைத்தாள்
பின் மறைந்தாள்
சுவாசமில்லாக் காதல்
இன்னுமொரு காதலிக்காக
காத்திருக்கவில்லை
உதடுகளுக்காக
காத்திருந்தது

கவிதை - II

அசைந்தாடும் நதி
எதிரே கவி
நடுவில் கவிதை
யாருக்கு சொந்தம்?

ரூமி

ரூமியிடம் கடன் கேட்டேன்
காதல் தரமாட்டேனென்றான்
மது கேட்டேன்
தீர்ந்து நூற்றாண்டுகள் ஆனதென்றான்
என்னதான் உண்டு
ஒன்றுமில்லை
என் கவிதைகள் உண்டு
அதைக்கொண்டு என் நாவைத்
தடவினேன்
கவிதைகள் புரண்டன
கவிப்புத்தகங்கள் திரண்டுழுந்தன
மொத்தமாய் விற்றுப்போயிற்று
ரூமி இமயமதிற சிரித்தான்
என் கவி உன் நாவில்
ஏறினால்
ஏன் இவ்வளவு பழுப்பேறியுள்ளது
ஒன்றிலும் காதலும் இல்லை
மதுவும் இல்லை
விசுக் விசுக்கென
நின்று நின்று ஓடும்
ஓணான் போல உள்ளதென்றான்
உன் கவிதைகளின் 
இண்டுகளில் சந்தம் சேர்த்தேனென்றேன்
அமைதி நிரப்ப முடியாத உன்னால்
சந்தம் தான் நிரப்ப முடியும்
இரைச்சலோடே இருந்துகொள்
இறந்தபின்னும் சந்தம்
உன்னை அழுத்தாமலிருந்தால்
சரி

புங்க மரம்

என் வீட்டின் புங்க மரம்
தூங்கிக்கொண்டிருக்கும்
எப்போதும்
பிள்ளைகள் வந்தால் விழிக்கும்
தொட்டுத்தொட்டு விளையாடும்
பிள்ளைகள் இன்னும் பிரசித்தம்
இரட்டை ஜடையின்
பெண் பிள்ளைகளிடம்
காதல் பெருத்தோடும்
ஜடைகளின் நுனியில் 
எப்படியாவது தன் கிளையை
மணம் முடித்துவிட திளைக்கும்
இன்று வரையில் மணம் முடியவில்லை
ஜடைகளுக்கு அவ்வளவு தடைகள்
ஓரிரவில் பெண்ணொருத்தி
முசுமுசுவென அழுதாள்
புங்கம் குறட்டை விட ஆரம்பித்தது
இரட்டை ஜடையின் தாய் என்றாள்
தூக்கம் கலைந்தது
நீ பிள்ளை இல்லை
ஆனால் உன் பிள்ளை
எனக்கு ஆதிக்காதலி
என்னவாயிற்று?
ஜடைகள் புதைக்கப்பட்டன
செய்தி விம்மல்களானது
புங்கம் மறுமுறை
தூங்கியது
மெல்லிய ரசக்கண்ணாடின்
உடைந்த துகள் போல
இன்னும் உடைபட ஏதுமில்லை
என்பது போல
இன்னொரு காதலுக்கு
காத்திராமல்
மண்ணுக்கடியில் ஒவ்வொரு
வேரையும் தற்கொலை
செய்துகொள்ளுங்கள் என
மன்றாடியது
வேர்களுக்கேது காதல்
விடாமல் வளர்ந்தது

ஒட்டுண்ணி

மீட்பதற்கு எதுவுமே இல்லை
நானும் இல்லை
அவளும் இல்லை
தனித்தனியே கலைந்து
விட்டிருந்த காதல் மட்டும்
ஒட்டுண்ணியாய்
இன்னொரு காதல் அணியிடம்
பிச்சை எடுத்துக்கொண்டிருந்தது

கவிதை

அலைந்து கொண்டிருக்கும்
உணர்வுக்குழம்பில்
சிறிது சிறிதாக
மாற்றம் ஆனது
புல்லாங்குழல் இசைக்க
கவிதை நின்று போனது

மகள்

எழுந்தெழும் காதலில்
பிறந்த மகள்
மடியினில் பூவாக
மலர்ந்து கிடந்தாள்
நாளை திறப்பு
அடுத்த நாள் உள்ளிருப்பு
பிறகு மடியினில் குளம்
நீரில் பிறப்பதுதானே
என் மகளின் குணம்

காது

எம்பிக்குதித்து அடித்ததில் 
இமயமலை இரண்டு துண்டானது 
அதில் இரு முனிகள் 
ஒருவருக்கு காது அறுந்திருந்தது
இன்னொருவருக்கு கை 
ஆனாலும் அத்தனை அன்பு 
அடித்துடைத்த என் கைக்கு 
கட்டு போட்டார்கள் 
பின் தவத்தை தொடர்ந்தார்கள் 
நான் கடவுளாக
இருக்க வேண்டுமா 
என யோசித்தேன்

காயம்

என்னருகில் என் கவிதை
முதல் முறை
வெறுப்புடன் கூடிய பயம்
காதல் கவிதை தான் அது
என்னருகில் இருப்பதினால்
நான் ஒட்டியிருப்பதனால்
தூக்கி எறிந்தேன்
கவிதைக்கு பெரும் காயம்
காயத்தினில் சிறிது
காதல் காத்துக்கொண்டிருந்தது
நேரமில்லை
அடித்து கொன்றே ஆகவேண்டும்
ஒரே அடி
காதல் அலறி அடித்துக்கொண்டு
இன்னொரு கவி நோக்கி ஓடியது

காகிதப்புத்தகம்

புத்தகத்தின் அருகாமை
அப்பாவின் மூளை
போலத் தோன்றினாலும்
அது எங்கோ
தொலைந்துபோன
என் மூளையின்
சிண்டு

மாயம்

உற்று நோக்கினால்
மாயம் தெரியும்
மாறுகண்ணுடன் பார்த்தால்
இவ்வுலகம் மாயமில்லாமல்
இருக்கும்
தேமே என்றிருந்தால்
உலகம் தெள்ளத்தெளிவாக
புலப்படும்

தானம்

உங்களிடம் தர
என்னிடம் ஒன்றுமே இல்லை
நீங்கள் என்னிடம்
தந்ததைத் தவிர

தனிமை

ஆண்டாண்டு கால 
தனிமையின் முன் 
கால்கட்டி உட்கார்ந்திருந்தேன் 
அங்கே ஒரு பூ
மலரட்டுமா என 
மொட்டு வாய் திறந்தது 
என் தனிமையில் 
ஒரு பூவின் 
மகரந்தம் 
அடர்ந்த இருட்டை 
கவிழ்த்துவிடும் 
இரைச்சலுடன் இருக்கும் 
வேறொரு அறைக்கு 
என் நண்பனிடம் 
அனுப்பி வைத்தேன் 
மலர்ந்த பூ 
அவனுக்கு தியானம் 
சொல்லிக்கொடுத்தது 
தனிமையில் அவனும் 
கிடந்தது அவதிப்பட்டான்

சிறகு

வாத்தின் சிறகுகள் 
கோரப்பல்லின் புலிகள் 
அடர்ந்த நீச்சல் குளம் 
சிறகுக்கு வீரம் 
புலிக்கு பசி 
தண்ணீருக்கு அன்பு 
வாத்து அன்பில் 
திளைத்துக்கொண்டே இருந்தது

Core

எங்கிருந்தும் மழை
எனக்கான ஒரு துளி
அண்டத்தின் முதல் மவுனம்
தாயின் முதல் கரு

குப்பை

நான் எழுதிய அத்தனை
கவிதைகளும் சிறகடித்து
பறந்தன
ஒரு கவிதை மட்டும்
முடமாகி நின்றது
தினப்பொழுதெங்கும்
நாக்கை தொங்கப்போட்டுக்கொண்டு
நாயாய் சேவகம் செய்தது
சில நாட்கள் சுகம் தான்
பின் பாரமானது
உனக்கு சிறகமைக்கிறேன் என
சொற்களை பிடுங்கி
மாற்றி அமைத்தேன்
நாய் பூனையானதே தவிர
சிறகுகள் வரவில்லை
இருக்கும் சொற்கள் தான் பிரச்சினை
ஒவ்வொன்றாக கழட்டி
குப்பைதொட்டியில் போட்டேன்
கடைசி சொல்
தூக்கி எரிய மனமில்லை
நீதான் இந்தக்கவிதையின் கனம்
உன்னைக்கொண்டு தான்
நான் விரித்தேன்
நீ மட்டும் ஒத்துழை
நான் தூக்கி எரியப்போவதில்லை
ஆனால் அது நீண்ட கால
சொல் நண்பர்களை
விட்டிருக்க முடியாமல்
கைநழுவி குப்பைக்குள்
விழுந்தது
வெறும் வெளி இப்போது
என் கண்ணில் மழை
யுகத்தின் ஏகாதிபத்திய
கவிதை பிறந்தது
அதுவே அனைத்தையும்
ஆண்டது

சலனம்

அரண்மனையில் ஒரே குழப்பம்
பரிசில் பெறப்போவது
எந்தக் கவிதை?
அனைத்திலும் சிறந்த கவிதை
பேசாமலேயே இருந்தது
மேலோட்டத்தில் இருந்த ஒன்று
சிறு சலனத்தை மட்டும் காட்டியது
ஒன்றுக்கும் உதவாத கவிதை ஒன்று
ஒவ்வொருவரின் காதுமடல் மயிரின்
மேலேறி கொருகொருவென
பேசிக்கொண்டே இருந்தது
மன்னன் மயிர்க்கவிதைக்கு
பரிசில் அளித்தான்
பிறகென்ன
நவீனக்கவிதை அந்த மன்னனின்
வாயினில் தினமும் கசந்தது!!!

பூ

தாமரைக்குளத்தினில்
ஒரு இட்லிக்கூட்டம்
கூட்டப்பட்டது
அனைத்திற்கும் ஒரே
குறை
மனுவில் இப்படி
இருந்தது
பூவாக நம்மை 
இருக்கச்சொல்வது சரி
ஆனால் பூவை
அரைத்து அரைத்து
மலமாக்கச்சொன்னது
சிலாக்கியமாக இல்லை
இனி பூவாக இருக்க வேண்டாம்
என முடிவெடுக்கப்பட்டது

அன்பு

மலரினும் மெல்லிய
திருக்குறளில்
மயங்கிக் கிடந்தேன்
அடி செருப்பால நாயே
என அன்பான குரல் கேட்க
நாயாகி மாறி
அன்பைச் சொறிந்தேன்

மன்னி

பழி வாங்குதலின்
முதல் படி
காந்திய நியதியில்
மன்னிப்பு
முதலில் பழி தீர்த்தேன்
பின் காந்திய வழியில்
என்னையே நான்
மன்னித்தேன்

கிழமை

எனக்கான ஒரு கிழமை
வேண்டி
கிழமைக்கடவுளிடம்
தபஸ் செய்துகொண்டிருந்தேன்
நாலாயிரம் வருடம் பொறுத்து
என் கண் முன்னே
பிரதிட்டை ஆனார்
கிழமைக்கடவுள்
எனக்கு கிழமைகளை
தானமாக கொடுத்துவிடுகிறேன் என்றார்
மற்றவர்களுக்கு என்ன செய்வீர்கள்
என்றேன்
அவர்களுக்கு கிழமைகள்
தேவையில்லை
அனைவரும் கருந்துளைகளுக்குள்
நிலவின் துணையுடன்
உறங்கிவிட்டனர்
நீ ஒருவன் தான் குகைக்குள்
மிச்சம்
எல்லாம் எடுத்துக்கொள்
என்றான்
இனிமேல் நானெடுத்து
என்ன செய்ய
கிழமைகள் குப்பைக்கு
போயின
நான் கிழமையில்லா
கிழவனானேன்…

காட்டினில்

பச்சை நிறக்காட்டினில்
தொலைந்துபோனேன்
கசந்து கசந்து
பச்சையமானேன்
புள்ளிமான் வேட்டையாடும்
ஒருவனின் கால்
பூட்ஸில் சிக்கி சிதிலமானேன்
சிவப்பாய் என் அன்பு மட்டும்
அவன் காலில் ஒட்டிக்கொண்டது

கடவுள்

என் கடவுளை ஒரு நாள்
கீழிறக்கினார்கள்
அவனுக்கு என் மொழி
புரியவில்லை
அவனுக்கு நான் பக்தன்
என்பதும் தெரியவில்லை
சரி இருந்துவிட்டு போகட்டும்
கொஞ்ச நாள் நம்பிவிட்டு
போகிறேன்
ஒரு நாள் நான் கடவுளாவேன்
நீ
பக்தனாய் மாறிப்போ
என்றதில் திடுக்கிட்டு
நானே கடவுளாய் இருக்கிறேன்
ததாஸ்து என்றான்…

சேர்க்கை

சேர்த்துக்கொண்டவன் இப்போது
விழித்துக்கொண்டான்
சேராதீர்கள் சேராதீர்கள்
என மண்டியிட்டு கேட்டுக்கொண்டான்
சேர்ந்த்தவர்கள் சும்மா இருப்பார்களா
இனி வேறு போக்கிடம் இல்லை
நீ வேண்டுமானால்
போய் சேர்ந்துகொள்
உன் பெயர் எங்களுக்கு போதும்
என அறிவித்தார்கள்

ஓலம்

அனைத்திற்கும் மவுனம் தான்
பதிலென முடிவெடுத்தேன்
அன்று இரவு
என் மவுனமூட்டை
திடுக்கிட்டு திறந்துகொண்டது
ஓலமோ ஓலம்
அப்படி ஒரு ஓலம்
அடக்க இருநூறு மவுன
மூட்டைகள் தேவைப்பட்டது
அதைத்தேடி கொண்டு
வருவதற்குள்
என் முதல் மவுனமூட்டை
எதிர்பார்த்தது போல
தற்கொலை செய்துகொண்டது
ஆனால் தற்கொலையின்
எச்சங்கள் எதுவுமில்லாத
மவுன மரணம் அது
இருநூறு மவுன மூட்டைகளும்
இப்போது என்ன செய்வதென
அறியாமல் பேந்தப்பேந்த
விழித்தன…

இரவு

இரவுகளையே வெறுக்கிறேன் 
அங்கு தான் நான் என்பது 
வெளிப்படையாக இருக்கிறது 
உண்மைகள் வெண்ணிற பற்கள் 
கொண்டு இளிக்கின்றன 
முடிந்தால் இரவுகளை 
வென்று பகல்கள் மட்டும் 
கொண்ட ஒரு உலகத்தை 
ஆள விரும்புகிறேன் 
அங்கு கனவுகள் விற்கப்படும் 
உடல் உபாதைகள் 
பஞ்சு பொதிகளில் புதைத்து வைக்கப்படும் 
ஆனாலும் ஒன்று மட்டும் குறையும்

என் ஒரு சூரியன்

தகிக்கும் இளமை
சிறு அண்டத்தின் முப்பாட்டன்
ஒரு நாள் என்னிடம் பேசி
ஒரு நாள் சூரியனாக இருக்கச்சொன்னான்
தகித்தேன்
உடலொன்றும் புண்ணாகவில்லை
பேரண்டத்தின் சூட்டுக்கு முன்
நான் மிகக்குளுமை என
பக்கத்து வீட்டு சூரியன் சொன்னான்
வந்துவிட்டான் என் நேற்றைய சூரியன்
நானே இருக்கிறேன் என்றேன்
இல்லை, தொண்டு கிழம் ஒன்று
துணை சென்றபின்
என்னையே துணை என்று
உயிர் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கிறான்
அவனுக்கு உயிர் உள்ளவரை
நானே இருக்கிறேன்
அவன் போனபின் இன்னும் பல
மில்லியன் கிழங்கள் வரும்
அவர்களுக்கு நீ தகப்பனாய்
இருந்துவிட்டுப்போ
என்றது
-
நிலவுக்கும் சூரியனுக்கும்
கட்டுப்படுத்த முடியா காதலுண்டு
அந்த காதலில் நானுமுண்டு
ஒரு நாள் நிலவாவேன்
மறு நாள் சூரியனாவேன்
குளிரும் வெயிலும்
என்னைத் தேய்த்து தேய்த்து
குழந்தை ஆக்கியது
அதனினும் தாண்டி ஒரு நாள்
சிறு புள்ளியும் ஆக்கியது
பேரண்டத்தின் பெரு வெடிப்பின்
முதல் துகளானேன்
சூரியனின் தகப்பனாகவும் ஆனேன்
-
சூரியனுக்கு பல வேண்டுதல்கள்
ஒரு மரம் மட்டும் வேண்டாது
அது நிலவினால் வளரும்
குளிரொளி வேர்களில் தென்படும்
சூரியன் வந்தால் இருண்டு கொள்ளும்
தகிக்கும் ஒரு சூரிய நாளில்
முகில் பறவை ஒன்று
குளிரொளியை திருடிக்கொண்டது
நிலவின் பிள்ளை மரம்
வலம் வந்த சூரியன் உமிழ்ந்த
வெயிலெச்சத்தில் சாம்பலாகிப் போன குழந்தை
விதையாய் மாறி கண் சிமிட்டும்
நட்சத்திரமானது
-
சூரியனில் ஒரு நாள் தண்ணீர்
வைக்க தலைப்பட்டேன்
தண்ணீர் தங்காது என சொல்லப்பட்டது
கிட்டே கூட செல்லாது
பொசுங்கி விடும்
பொல்லாப்பேச்சுகள்
அறிவியலின் அறிவிலிகள்
முன் நான் சாந்தியானேன்
சூரியனில் தண்ணீரை
பொந்திடை வைத்தேன்
வெந்து தணிந்தது
என் முப்பாட்டனின்
முதல் விந்து
-
உடலின் எந்தப்பகுதியிலும்
சூரியனைப் பொருத்தலாம் என வரம் கிடைத்தது
இதயத்தில் வைத்தேன்
கண்டவர்களை எல்லாம் பொசுக்கி
என்னை பொறுக்கி ஆக்கியது
மூளையில் வைத்தேன்
பணம் கொள்ளை கொள்ளையாய்
சம்பாரித்தேன்
கண்ணின் மணியில் வைத்தேன்
காதலிகளின் மடியில்
மன்மத மலையானேன்
கால் பாதத்தில் வைத்தேன்
பூமி ஒவ்வொரு அடியிலும்
கருந்துளை ஆனது
மூக்கின் நுனியில் வைத்தேன்
எதிரில் வருபவரின் முகமெல்லாம்
கருக்கி முண்டமானது
எங்கு வைத்தாலும் நிம்மதி இல்லை
எரிகின்ற மெழுகின் வசம் ஒப்படைத்தேன்
அது மொத்தமாக விழுங்கி
அதன் ஒரு துளி அலகில் 
எப்போதும் சூரியனை
பரப்பிக்கொண்டே இருந்தது
-
கவிதைகளால் வடித்த நிலா
ஒரு நாள் காய்ந்து போனது
சூரியன் கடலுடன் காதல்
கொண்டு இன்னொரு நிலவை
பெற்றெடுத்தது
அந்த நிலவுக்கு குளிர் தரும்
குணமில்லை
நெருப்பை அடிவயிற்றில்
சேர்த்துக்கொண்டே இருந்தது
நிலாக்கவிஞன் எழுதினான்
சூரியநிலா எப்போது தான்
குளிரத்தொடங்குவாய்
என் கவிதைகள் எல்லாம்
வேரில்லா இலைகளை
கடைசி மூச்சுடன்
புதுக்குளிருக்காக
காத்துக்கொண்டிருக்கிறது

மனிதன்

கடவுளாகும் வரம் கிடைக்கவில்லை
மனிதனாகிப்போனேன்
வாழ்வின் பாதியில் உணர்ந்தேன்
கடவுள் வேலை சுலபம்
மறுமுறை கடவுளானேன்
இப்போதிருக்கும் கடவுளுக்கு
நெஞ்செரிச்சல்
என்னை சொர்கத்திற்கு அனுப்பினான்
வஞ்சகன்
நரகத்திற்கு அனுப்பி இருக்கலாம்!!!

வெளியேற்றம்

 மனிதப்பிறவி வெளியேறும்
வசதி கொண்டது
பிறக்கும் பொழுதின் வெளியேற்றம்
கொண்டாட்ட வாழ்க்கையின்
முதல் சிறகடிப்பு
பெற்றோர் விட்டு வெளியேற்றம்
மிச்சமுள்ள வாழ்வின்
முதல் கல்
உடல் விட்டு உடல் வெளியேற்றம்
தனக்கு பிறகான தன்னின்
குழந்தைக் களியாட்டம்
நோய் விட்டு உடல் வெளியேற்றம்
முற்றும் முடிந்த ஒரு ஆற்றின்
கடல் சேரும் சம்பவ கூச்சல்
ஒவ்வொன்றிலும் வெளியேற்றம்
உள் சென்றது எப்போது
சிப்பியின் முத்து
சிரித்தது!!!

காதலியின் தந்தை

கவிகள் அனைவரும் நரகம் சென்றனர்
வயிறு முட்ட முட்ட மீல்ஸ் பரிமாரப்பட்டது
ஒவ்வொருவராக கை கழுவினர்
எழுதிய கவி அனைத்தும்
மேகம் வழியே கீழிறங்கி
மழையாய் பொழிந்து
ஒரு காதலனின் காதில் ஒரு சொட்டாய் இறங்கியது
அவன் கவியானான்
அன்பே! உன் பெயருக்கு முன் இனிசியல் வேண்டாம்
பூ என்று வைத்துக்கொள்
அதற்கு பிறந்தவள் தான்
நீ
என முடித்தான்
காதலியின் தந்தை
இந்த கவியையும்
முடித்தான்
மேல் சென்றவன் கைகளும் கழுவப்பட்டது

அமுக்குணி

கவிதைக்குள் எவரோ ஒருவர் பேசிக்கொண்டே இருக்கின்றனர்
பேசாக்கவிதை உண்டாவென மகாகவியிடம் கேட்டேன்
உண்டென்றான்
என்ன உத்தியில் உழைப்பது?
புத்தியை குப்பையில் போட்டுவிடு
இதயத்தை கழட்டி கோட் ஸ்டாண்டில் கவிழ்த்துவிடு
ஏதும் இல்லா முண்டமான கவியாக இரு
பேசாக்கவிதை பிறக்குமென்றான்
அப்படி ஒரு கவிதையில் சுரத்தே இருக்காதே
ஆனால் அது தான் இந்தக்கால கவிதை
பேசாக்கவிதைகள்
அவனிடமும் பேசாது
இவனிடமும் பேசாது
தன்னிடமும் பேசாது
அமுக்குணியாக உட்கார்ந்திருக்கும்
கேள்வி கேட்டால் அழுகிச்
செத்துவிடும்
மான மரிக்கொழுந்து
அதிகமுள்ளவை அவை

அகாலத் தீண்டல்

எங்கோ ஒரு தீண்டலில் விழித்துக்கொள்கிறேன்
இரவை குழிக்குள் தள்ளிவிட்டு
இன்பத்தை நிரப்பிக்கொள்கிறேன்
இன்பமும் தீண்டலும்
தேடவியலா ஒரு முடிவிலியாக
கண்கள் கணம் தாங்க இயலாமல்
இரண்டையும் அகால குழிக்குள்
தள்ளி மண் அள்ளி பூமிக்குள் புதைத்தது
ஏதும் இல்லா தத்துவார்த்தியாக அலைந்தேன்
இரண்டு நாள் பொறுத்து அங்கு ஒரு பூ முளைத்தது
நான் தீண்டலின் பிள்ளை என பிரமாண்டமாய் சிரித்துக்கொண்டது

என் ஒரு பறவை

 பறந்திளைத்தபின் தரை தொட்டது
பல கனவுகளைச் சுமந்த அந்த பறவை
கனவுகளைத்தின்ற பறவை அது
கனவுகள் உள்ளே சென்றால்
கனவுகள் தான் வெளி வரும்
அதன் பின் பல மிருகங்கள்
சுருண்ட வயிறுடன் சுற்றும்
கனவின் மென் பக்கங்களை
களவாட வேண்டி
அதன் பாதம் வருடும்
கனவுப்பறவை காறி உமிழ்ந்து
உனக்கெல்லாம் என் கனவு
தேவை இல்லை
என் எச்சம் கொண்டு வாழ்ந்துவிடு
அதுவே உன்னை
இன்னொரு பறவையாக்கும்
நான் கடவுள்
என்னைக்கொன்று தின்ன
நீ ஒன்றும் மனிதன் அல்ல…

-

ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு பறவையின் கனவு
செவ்வந்தி நிறத்தின் பறவை
இதயத்தின் தேகம் கொண்ட இன்னொரு பறவை
ஆங்காரம் கொண்ட இன்னொன்று
மருதாணி மணம் கொண்ட இன்னொன்று
தினம் ஒரு கனவு
பறந்து பறந்து கனா கண்டேன்
இரவுகளின் காதலில் பறவை
பிள்ளை கண்டது
கனவுப்பிள்ளை
ஒரு நாள் கனவுகள் நின்றன
பறவைகள் பஞ்சத்தில்
தற்கொலை செய்து கொண்டன
என் காலைகள் மனிதர்களுடன்
இரவுகள் இன்னும் அடுத்த
பறவைக்காக
அது வரை இரவுகள்
அனைத்திலும்
கனவுகள் அண்டா
கோட்டையில் கூகையாய்
விழித்திருப்பேன்!!

-

பறவையின் அலகுகள்
போல் வாழ்க்கை
கூராகவும்
ரத்தம் தோய்ந்ததும்
சதைகளின் நார்களின் கவுச்சியும்
உலர்ந்த பழங்களின் நாற்றமும்
கொண்டதாகி இருந்தது
ஒரு மடப்பயலும் சொல்லவில்லை
எனக்கும் புலப்படவில்லை
அந்த அலகு தான்
மென்சதையை மிருது
குலையாமல் ஈரப்படுத்துக்கொண்டே இருக்கிறதென்று
வாழ்வு இனிக்கிறது
ஆனாலும்
அலகின் வன்முறை
இல்லாமலிருந்தால்
இன்னும் மிருதுவாக இருந்திருக்கும்

-

பறவைக்கும் எனக்கும்
ஒரே கூடு
அது வெண்ணிற குச்சிகள்
அடங்கிய பகுதியில்
உறங்கும்
நான் சாக்கடையில்
அள்ளிய குச்சியின்
பக்கம்
அதற்கு இரக்கமே இல்லை
என் வாய் திறக்க
சொல்லித்தரவில்லை
வாய் திறந்தாலும்
அதன் இரையை
எனக்கு ஈந்ததில்லை
எதற்கு இப்படி ஒரு வாழ்வு
ஒரு நாள் நான்
பறவையாக முடிவெடுத்தேன்
சொன்னேன்
வேண்டாம் என்றது
உன் இரக்கத்தில்
வயிறு பிறழ்ந்து
சாவதை விட
லாரி முன் அடிபட்டு
சாவது மிக நன்று
பறந்தேன்
லாரிகள் வந்தன சென்றன
ஒரு சிறுவன் வந்தான்
கொள்ளை அடித்தான்
என்னை காதலர் பறவை என்றான்
கூண்டில் அடைத்தான்
காதல் செய் என்றான்
இதற்கு சாக்கடை குச்சி
எவ்வளவோ தேவலாம்

-

பறவைக்கு மனித வாழ்வு கிட்டியது
காலை திருநீறு இட்டுக்கொண்டது
இட்டிலி சாப்பிட்டது
தலை மயிரை வண்ணம் அடித்துக்கொண்டது
அலுவலகம் சென்றது
சக ஊழியர்களை திட்டித்தீர்த்தது
இரவில் உடல் நனைய காதலித்தது
அடுத்த நாள்
அதே இட்டிலி
அதே வண்ணம்
அதே காதல்
மீண்டும் பறவையாகவே மாறிப்போனது
பக்கத்தில் இருந்த
இன்னொரு மனிதனாய் இருந்த
பறவை சொன்னது
இது முடிவல்ல
நீ மறுமுறையும் மனிதனாவாய்
திரும்பி பறவையாவாய்
திருந்த முடியாது
மனிதனுக்கு அமிலம் சூழ் நெஞ்சு
அவன் பொசுங்கிப்போனாலும்
அந்த நெருப்பில் தான் மறுமுறை
சிறுநீர் கழிப்பான்..

-

கிழட்டுப்பறவை ஒன்று
வேண்டுமென்றே வம்பிழுக்கும்
வழியில் செல்லும்
இளம்பெண் பறவையை
காதலுக்கு அழைக்கும்
அது வராது
இன்னொரு கிழடு
அதன் கூட்டில் இருமிக்கொண்டிருக்கும்
அதற்கு வாய்முத்தம்
கொண்டு சென்று கொடுக்கும்
நிர்வாணத்தை மட்டுமே
நம்பி இருக்கும் பறவை
இனத்திற்கு
ஜிகினா உடை அணிவித்து
கெக் கெக் என சிரிக்கும்
எல்லாம் ஒரு நாள்
முடிந்தது
கடைசி மூச்சு
இன்னும் என்ன உண்டு வாழ்வில்
தன் இறகில் ஒன்றை
பிய்த்து கீழே விளையாடும்
குட்டிப்பெண்ணிடத்தில்
கொடுத்து
புத்தகத்தில் வை
என் மகன் பிறப்பான்
அவனை கூண்டில்
மட்டும் அடைக்காதே
எனச்சொல்லி வானம் பார்த்து
கடையை சாத்திக்கொண்டது

-

மேகம் தான் தன் கூடு
என ஒரே சண்டை
கூட்டுக்கிளி 
தனிக்கிளி ஆகும் போது
தான் இந்த சண்டை
மேகத்தில் உன் குச்சி
நிற்காது
எனக்கு நிற்க வேண்டிய
அவசியம் இல்லை
அதுவே என் கூடு
அங்கே உறக்கம் வராது
அது தேவை இல்லை
நான் கனவு காணப்போகிறேன்
உறங்கப்போவதில்லை
உயிர் பிரிந்துவிடும்
போனால் போகட்டும்
அம்மா போ சொல்லிவிட்டது